Αέρας ανανέωσης στην επίσημη πρώτη συνεδρίαση για το νέο Δ.Σ του Ο.Λ.Ν.Ε

Σήμερα, 9 Ιουλίου 2017, πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Οργανισμού Λιμένων ν. Ευβοίας (ΟΛΝΕ).
Στην πρώτη συνεδρίαση, παρόντες εκτός του Προέδρου κ. Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν ο κ. Μπάρμπας Ιωάννης, η κ.Λεβέντη Έλενα, ο κ. Πασβαντίδης Πέτρος, ο κ.Γουρνής Νίκος, ο κ.Γεωργαλάς Νίκος, ο κ. Γιώργος Πάνος και η κ. Μαρία Ανδρέλλου.
Στην συνεδρίαση συγκροτήθηκε σε σώμα το νέο Δ.Σ και ορίστηκαν ως αντιπρόεδροι και εκτελεστικά μέλη οι κ.κ. Πασβαντίδης Πέτρος και Γουρνής Νίκος.
Αισιοδοξία, πνεύμα συνεργατικότητας, οργάνωση και αποτελεσματικότητα είναι τα χαρακτηριστικά του νέου Δ.Σ και ευχόμαστε κάθε επιτυχία στο έργο τους.

Ανδρέας Παπανδρέου

'Οταν η αντιπολίτευση σηματοδοτεί το βαθμό ΜΗΔΕΝ της πολιτικής ζωής

Αντιπολίτευση που έχει γεμίσει από ανθρώπους των παρασκηνίων.
Αντιπολίτευση που οι κομπάρσοι μετατρέπονται σε πρωταγωνιστές.
Αντιπολίτευση που καταργεί τα όρια μεταξύ σοβαρού και αστείου.
Ζούμε την ομοιομορφία της ισοπέδωσης.
Αν κανείς παρατηρήσει όλο αυτό το αντιπολιτευτικό σκηνικό θα διακρίνει τον θίασο των υπερφυσικών μπεμπέδων, των εξαμηνίτικων πολιτικών κρατούμενων που παίζουνε στο θέατρο της πολιτικής και τότε θα μεγαλώσει η πεποίθησή του ότι και η ψείρα ακόμα ενός ρακένδυτου είναι πιό σημαντική, πιό αναγκαία στο μηχανισμό της ιστορίας από όλους αυτούς τους καλλιεργημένους εγωιστές, τους κουστουμαρισμένους ολετήρες, επί μιά 50ετία αυτής της χώρας, τους φροντισμένους και ολότελα στείρους υποκριτές.
Μόνο ένα πολιτικό κόμμα που βρίσκεται στο σκοτάδι της ιστορίας αναδεικνύει σε πολιτικές αξίες τις πολιτικές ασημαντότητες. Το πολιτικά ασήμαντο ηγετικό πρόσωπο γίνεται πολιτικά σημαντικό μόνο όταν η κοινωνική πραγματικότητα έχει ξεθωριάσει, οι ιδέες έχουν εξανεμιστεί και η σχέση κόμματος-κοινωνίας έχει μεταλλαχτεί από σχέση αλήθειας σε σχέση εμπορικής χρήσης.
Το πολιτικά ασήμαντο γίνεται σημαντικό όταν αδειάζει από τη μνήμη το πραγματικό, όταν αφυδατώνεται το παρελθόν, όταν στη θέση της πολιτικής υπάρχει ένα κενό εκτροφείο πολιτικών αγυρτών.
Δεν είναι παράξενο που προβάλλεται σήμερα με προκλητική αναίδεια μια πολιτική ασημαντότητα που σαν υπουργός κυβερνήσεων, καταδυνάστευε κοινωνικές ομάδες και τις έριχνε στα αζήτητα και στο περιθώριο της ζωής. Το πρόσωπό του, είναι η ζωντανή ενσάρκωση των ταχυδακτυλουργικών τεχνασμάτων που αναστρέφουν το πραγματικό και το αδειάζουν από κάθε περιεχόμενο και που εξανεμίζει την ουσία των ιδεών και των εννοιών. Το πολιτικό μας παρελθόν, της ισοπέδωσης, της ολοκληρωτικής επέλασης της διαπλοκής.
Το πρόσωπό του, ο λόγος του, το βάδισμά του, η στάση του, δεν εκφράζουν απλώς μια ακραία μορφή πατερναλισμού που γεμίζει τα όνειρά μας με εφιάλτες, αλλά αποτυπώνει και το μακάβριο ιδεώδες της εποχής. Την ολοκληρωτική υποταγή της πολιτικής στους διαδρομιστές και στους νόμους της αγοράς. Αποτυπώνει την ίδια την διαστροφή που έχει υποστεί αυτό το αστικό κόμμα. Σηματοδοτεί αυτός και οι περί αυτόν, το βαθμό μηδέν της πολιτικής.
Διατεταγμένο τέκνο μιάς παρέας ακραίων νεοφιλελεύθερων πρακτικών, γι αυτό και οι μηχανισμόι της εικόνας και του θεάματος τον προβάλλουν με τόση προκλητική αναίδεια. Πίσω από αυτήν την αφηνιασμένη διαφήμιση κάθε '' κίνησης'' , κάθε πόζας και κάθε ανοησίας που ξεστομίζει κρύβονται συγκεκριμένες επιταγές και επιλογές του κεφαλαίου που εξυπηρετεί.
Είναι λογικό τα μεγάλα λαρύγγια του καθεστώτος με την ταμπέλα ''δημοσιογράφοι'' να προβάλλουν τον κλόουν της ανοησίας και της πολιτικής τσαρλατανιάς. Η ανοήσια που εκφράζει, ενώ σε άλλες εποχές θα εισέπραττε την χλεύη, σήμερα αποτελεί το εμπόρευμα των ΜΜΕ και αμοίβεται από τους μηχανισμούς του συστήματος.
Το κατανοούμε σαν πλειοψηφία αυτό. Αυτό που δεν κατανοούμε είναι ότι αυτό εμπόρευμα του πατρός του κάποιοι το επαινούν ενώ μπορεί να ανήκουν και στους πολιτικά σκεπτόμενους με κάποια συνοχή και αλληλουχία. Απαντούμε σε αυτούς, το κενό δοχείο κάνει θόρυβο, αλλά μακροπρόθεσμα δεν είναι εντυπωσιακό. Εντυπωσιακά τσιτάτα και καραγκιοζιλίκια, εντυπωσιακές ανοησίες που κατά καιρούς μεταλλάσσει ανάλογα με τις ανάγκες της στιγμής κάποιας ομάδας, απλά γελοιποιούν έτι περαιτέρω την πολιτική, μετατρέπει τα κουστούμια σε πολιτικά απόβλητα και μακάβρια αποτυπώματα πολιτικών

αρπακτικών.

Η πολιτική απραξία και οι μισθωμένοι διαχειριστές της

Οι σημερινοί καιροί απαιτούν την αντίστοιχη αποφασιστικότητα και θέληση όχι μόνο για να συγκρουστούμε με όσα μας καταδυναστεύουν αλλά και για να υπερασπιστούμε την απειλούμενη αξιοπρέπειά μας. Γι’ αυτό και σε ό,τι αφορά τις ευθύνες του καθενός και της καθεμιάς, πιστεύω πως κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους. 

Στην υπαρκτή άγρια κατάσταση το -μέχρι πρόσφατα νεορομαντικό- σύνθημα «να μη ζήσουμε σα δούλοι» γίνεται το κεντρικό πολιτικό στοίχημα για το άμεσο μέλλον.

Όταν, μπροστά στον πολιτικοπολιτιστικό βόρβορο των ΑδωνοΚατσίκηδων και στους ουρακοτάγκους του Μιχαλολιάκου, εσύ κάνεις υψηλή φιλοσοφία, τότε είναι ηλίου φαεινότερο ότι είσαι συνυπεύθυνος -δίχως το παραμικρό ελαφρυντικό- για την ακροδεξιά πολιτική στροφή και την παράδοση στην πολιτιστική εξαχρείωση που ρημάζει την έτσι κι αλλιώς ζοφερή καθημερινότητα του πολίτη. 

Όταν είσαι αριστερός διανοούμενος με δυτική παιδεία και, κατά συνέπεια, μπορείς να καταλάβεις κάτι παραπάνω από τους αμόρφωτους κατσαπλιάδες της εγχώριας πολιτικής ολιγαρχίας των πασοκοποταμίσιων, για τον φασισμό, αλλά, παρ’ όλα αυτά, κάνεις τον κινέζο και σιωπάς, ή μιλάς αφ’ υψηλού και εκ της όποιας ασφάλειας σου παρέχει ένας μισθός ή μία κάλυψη από την κυβερνητική θητεία, αναφερόμενος σε συγκρίσεις ή και σε μικρές κατακτήσεις του παρόντος που δεν κεντρίζουν το παραμικρό ενδιαφέρον της πλειοψηφίας της εξαθλιωμένης  κοινωνίας, τότε συμβάλλεις σημαντικά και με θετικό πρόσημο στην αντίδραση με κατεύθυνση προς τα φασιστικά (α)διεξόδα.

 Θα μπορούσα, αρκετά σχηματικά, να πω ότι, μέσα στα νεοτερικά πλαίσια, το επίπεδο πολιτικής και κοινωνικής υγείας μιας κοινωνίας και η ένταση του πολιτιστικού της σφρίγους, φαίνονται, μεταξύ πολλών άλλων, και από τη διανοητική της παραγωγή, από την εμφάνιση πολιτικών αναλύσεων και θέσεων, όχι μόνο όσων έρχονται σαν μπούσουλας από την κεντρική πολιτική σκηνή, αλλά και μέσα από πολιτικές οργανώσεις  που τοποθετούνται κριτικά απέναντι στους κατεστημένους θεσμούς και τις παραδεδομένες συνήθειες και κοινωνικές πρακτικές.

Το ότι διάγουμε, σε παγκόσμιο επίπεδο, μια περίοδο παρακμής είναι γνωστό.

Το ότι στην Ελλάδα δεν αναπτύχθηκε ποτέ μια στερεή παράδοση πολιτικής ανάλυσης και κοινωνικής κριτικής είναι επίσης γνωστό.

Ωστόσο, αυτό που ζούμε τα τελευταία δύο χρόνια δεν έχει προηγούμενο: παρατηρούμε μια άνευ προηγουμένου τυπολατρεία αριστερών πολιτικών οργανώσεων, χωρίς καμμιά εμβάθυνση σε πολιτικές και κοινωνικές ανάγκες, μια επιφανειακή ψευτοελιτιστικη δήθεν δράση, χωρίς προγραμματισμό, χωρίς οργάνωση, λες και χρόνια ζήλευαν και περίμεναν καρτερικά μέχρι να γίνουν διάδοχοι των οργανώσεων των παρηκμασμένων αναχρονιστικών δομών της πασοκονεοδημοκρατίας.

Το πρόβλημα, συνοπτικά, είναι ότι η πολιτική απάθεια της κοινωνίας μας, αλλά και ο γενικευμένος παρελθοντικός  ευδαιμονισμός που ακόμα την χαρακτηρίζει, έχουν δημιουργήσει έναν τύπο ανθρώπου μαλθακό,  ο οποίος έχει πλήρως ξεχάσει ότι αν η ανθρωπότητα κατάφερε να κάνει ορισμένα βήματα «εμπρός» κατά τους τελευταίους αιώνες (χάρις, άλλωστε, στα οποία, ο εν λόγω συνκαταναλωτής μας μπορεί να ασχολείται ήσυχος με την αποβλάκωσή του), αυτό συνέβη χάρις στην οργάνωση, στην πρωτοπορία, στην ενδελεχή ανάλυση φαινομένων και όχι στις ατελείωτες και ατελέσφορες συζητήσεις για το θεαθήναι, χωρίς κορμό, χωρίς συμπεράσματα, χωρίς δράση εντέλει.

Καμία πολιτική συζήτηση δεν είναι δυνατή αν δεν αναγνωριστεί στα κοινωνικά υποκείμενα έστω μια ελάχιστη υπευθυνότητα και ελευθερία βούλησης∙ αν τα πάντα -διότι πολλά όντως είναι- προϊόν του «κοινωνικού περιγύρου», τότε κανείς δε φταίει ποτέ, κανείς δεν έχει να λογοδοτήσει σε κανέναν για τις απόψεις και τις πράξεις του και μπορούμε πλέον να περιμένουμε τη χάρη του Θεού να μας φωτίσει και να μας πει τι πρέπει να κάνουμε και να πιστεύουμε ή ότι πρέπει να ακολουθούμε πιστά τις εντολές των κομματικών στελεχών του ‘’Κολωνακίου’’ που υπό την επικάλυψη της ‘’μακρόχρονης τριβής’’ με τους παρελθοντικούς αγώνες, κατέχουν την μόνη υπέρτατη αλήθεια και κραδαίνοντας τους αγώνες αυτούς σαν μέσο για προσωπική αναγνώριση και υπακοή, επισείουν το ‘’πολιτικοκοινωνικό φραγγέλιο’’ για να συμμορφώσουν ή να απομονώσουν τα πολιτικά επαρκή, εργατικά και 'ανυπάκουα' μέλη.

Δυστυχώς για αυτές τις μικροσυμφεροντολόγες μικροκομματικές αυθεντίες , υπάρχουν εργατικά και ανυπάκουα μέλη που όσο περνά από το χέρι τους θα εκθέτουν την ανυπαρξία των μισθωμένων για την αδράνειά τους στελεχών, με όποιο τρόπο μπορούν.

Η κοινωνιολογία του πεζοδρομίου, ο αγοραίος, κατά κάποιον τρόπο, «μαρξισμός», οι επιλογές του καθενός μας, μέσα από την δράση ή την απραξία μας αξιώνεται ή απαξιώνεται. 

Το άγχος που καταλαμβάνει και οδηγεί σε υστερικές παρελθοντικές δράσεις-κομήτες του 70 και του 80, τους ανύπαρκτους κομματάρχες είναι δικαιολογημένο.

Τα μέσα και η κοινωνία τους αγνοεί και θα τους αγνοεί ες αεί όσο και να πασχίζουν περί του αντιθέτου.

Αναλλοίωτο Δόγμα

Το να αφήνεις το μηχανισμό της αγοράς να είναι ο μόνος διευθυντικός παράγοντας της μοίρας των ανθρώπων και του φυσικού τους περιβάλλοντος θα οδηγήσει σε κατεδάφιση της κοινωνίας./  Καρλ Πολανουί - Ούγγρος θεωρητικός Πολιτικής Οικονομίας ,1944, The Great Transformation, p.73/ 1944 

Η συνδυασμένη δράση του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, έχει σαν στόχο την επιδείνωση των όρων συναλλαγής μεταξύ του Βορρά και του Νότου, προς όφελος του Βορρά και εις βάρος του Νότου, με την συνεχή μείωση των τιμών των πρώτων υλών που καταληστεύονται από τις υποανάπτυκτες χώρες και την παράλληλη αύξηση των τιμών των βιομηχανικών προιόντων που εισάγονται σε αυτές. Πράγμα που συνεπάγεται αναγκαία ένα προφανές αποτέλεσμα. Η ανάπτυξη του Βορρά να έχει σαν προυπόθεση και να βασίζεται στο φραγμό της ανάπτυξης του Νότου και την διαρκώς αυξανόμενη εξαθλίωσή του.

Η καπιταλιστική οικονομία που στηρίζεται στη διαρκή διεύρυνση του κεφαλαίου μέσω της μεγιστοποίησης του κέρδους και της ατέλειωτης μετατροπής του σε πρόσθετο κεφάλαιο, με τη βοήθεια της τεχνολογικής ανανέωσης και της καταναγκαστικής διεθνοποίησης της δήθεν ''ελευθερίας της αγοράς'', έχει επιβάλλει το μοντέλο και τους κανόνες του σε κάθε γωνιά της γης μέσω της διασύνδεσης των αγορών, επιδιώκοντας μιά ανάπτυξη που είναι πλέον φανερό ότι απειλεί την επιβίωση του ίδιου του ανθρώπου.

Με βάση τα προηγούμενα και ακούγοντας προσεκτικά τις μετεκλογικές, δήθεν, μειλίχιες δηλώσεις του νεοεκλεγέντα Προέδρου των ΗΠΑ, γίνεται σαφής η επικινδυνότητα του και ξεκαθάρισε έμμεσα πλην ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να εναντιωθεί ή να απεξαρτηθεί από τον διαχρονικά βασικό στόχο της Αμερικανικής Παγκόσμιας Τάξης που είναι η εφαρμογή σε πλανητικό επίπεδο του αναλλοίωτου δόγματος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής , όπως εκφράστηκε πριν 50 χρόνια από τον Κέναν.  Κεντρικός και αμετάλλακτος στόχος της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και μοναδικός λόγος των κινητοποιήσεων της στρατιωτικής της μηχανής , είναι η συντήρηση και διαρκής αναπαραγωγή ενός διεθνούς πλαισίου που διασφαλίζει τη ληστρική εκμετάλλευση του πλανήτη από την αμερικανική αυτοκρατορία, και επιτρέπει στις ΗΠΑ με το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού να σφετερίζονται και να καταναλώνουν κάθε χρόνο το 50% των παγκόσμιων πρώτων υλών που είναι απαραίτητες για την συντήρηση του σημερινού τρόπου ζωής. Οτιδήποτε τείνει να αμφισβητήσει ή να υπονομεύσει αυτή τη δυνατότητα συνιστά απειλή για τα εθνική συμφέροντα των ΗΠΑ και αντιμετωπίζεται με όλα τα μέσα, θεμιτά ή αθέμιτα.

Στα πλαίσια ενός τέτοιου διαχρονικά αναλλοίωτου δόγματος, γίνεται σαφές ότι ο οποιοσδήποτε και αν είναι ο Πρόεδρος της Υπερδύναμης, θα είναι στοιχισμένος και ως εκ τούτου επικίνδυνος για τον υπόλοιπο πλανήτη. Τα μέσα τα κατέχει.